Glikozydy stewiolowe to organiczne związki chemiczne 150–200 razy słodsze niż cukier (sacharoza), przy zerowej kaloryczności. To jedyny niskokaloryczny słodzik pochodzenia naturalnego zatwierdzony w Europie. Pozyskuje się go z liści roślin o nazwie stewia (łac. Stevia rebaudiana), które zanurza się w wodzie na tydzień. Tak uzyskany roztwór wodny oczyszcza się i suszy aż do uzyskania kryształów glikozydów stewiolowych.

Stewia stosowana jest w Ameryce Południowej od setek lat jako środek słodzący. Paragwajczycy używają jej od ponad 1500 lat. Od 2 grudnia 2011 r. glikozydy stewiolowe są dopuszczone w Unii Europejskiej jako składnik żywności. W Stanach Zjednoczonych, Australii i Nowej Zelandii glikozydy stewiolowe są akceptowane jako środek słodzący od 2008 r. Można je stosować także w Japonii, Korei, Brazylii i w wielu innych krajach.

Dopuszczalne dzienne spożycie (ADI) dla glikozydów stewiolowych zostało ustalone na poziomie 4 mg/kg masy ciała. W przypadku osoby dorosłej, która nie ma w diecie żadnego innego źródła tych związków, odpowiada to wypiciu 12 standardowych szklanek napoju bezalkoholowego o pojemności 250 ml słodzonego glikozydami stewiolowymi w maksymalnym dozwolonym poziomie każdego dnia przez całe życie.

Ustawodawstwo europejskie definiuje grupy żywności, w których zezwala na stosowanie glikozydów stewiolowych. Związek wykorzystuje się do słodzenia: napojów bezalkoholowych (orzeźwiającyche napojów mlecznych i sojowych), piwa, lodów, przetworów z warzyw i owoców, dżemów, czekolady, cukierków, gumy do żucia, płatków śniadaniowych, deserów, sosów, dodatków do żywności i słodzików stołowych.

Glikozydy stewiolowe są odporne na wysokie temperatury. Ich budowa chemiczna nie zmienia się podczas ogrzewania, dlatego stosuje się je w potrawach gotowanych i w wypiekach.