Sukraloza jest słodzikiem syntetycznym i jest 500–600 razy słodsza niż cukier przy zerowej wartości energetycznej.

Została odkryta w 1976 r. przez naukowców z Uniwersytetu Londyńskiego na zlecenie brytyjskich cukierników. Od tego czasu sukraloza została zarejestrowana w Unii Europejskiej

To składnik słodzików stołowych oraz różnych produktów spożywczych, takich jak przetworzone owoce, napoje, guma do żucia, pieczywo, nabiał, lody, desery i sosy sałatkowe.

Jest pochodną sacharozy, w której trzy grupy hydroksylowe (OH) zostały podstawione atomami chloru. Stosuje się ją jako bezkaloryczny słodzik. Nie jest metabolizowana przez organizm człowieka.

Dopuszczalne dzienne spożycie (ADI) sukralozy zostało ustanowione na poziomie do 15 mg/kg masy ciała dziennie. W przypadku osoby dorosłej, która nie ma w diecie żadnego innego źródła sukralozy, jest to równoważne wypiciu 12 standardowych szklanek napoju bezalkoholowego o pojemności 250 ml słodzonego sukralozą w maksymalnym dozwolonym poziomie każdego dnia przez całe życie. Napoje bezalkoholowe często zawierają mniej sukralozy niż maksymalny dozwolony poziom.

W smaku przypomina cukier. Dobrze rozpuszcza się w wodzie i ma długi okres trwałości. Po połączeniu z innymi środkami słodzącymi staje się jeszcze słodsza (efekt synergiczny), dzięki czemu można zastosować mniejszą ilość substancji słodzących. Jest odporna na wysokie temperatury i może być stosowana do gotowania oraz pieczenia.